Tag: short stories

आई आरुषबरोबर फोन वर बोलत होती. पण आरुष काही नीट बोलेना.
आरुष: “आई मी बोलतो नंतर. खाली मित्र वाट बघत आहेत.”
आई: “एव्हढी काय रे घाई… किती दिवसांनी फोन केला आहेस एकतर!”
आरुष: “बिझी असतो आई. सायन्स ला आहे मी. कॉमर्स किंवा आर्ट्स ला असतो तर रोज तुझ्याबरोबर बोलत राहिलो असतो.”
आई: “वेगळा वागतोस आजकाल. तुसडा पण झाला आहेस. काही झालंय तर सांग मला…”
आरुष: “व्हॉट द फक आई… काही नाही झालंय. उगाच काय तू… चल मी ठेवतो आता, बोलू नंतर…”
आरुष ने फोन ठेवला आणि आईने इच्छेविरुद्ध फोन ठेवला. तिला काय आरुषचं वागणं आजकाल बरोबर वाटत नव्हतं.

निर्मला भाजीला फोडणी घालत होती. संध्याकाळचे सात वाजले होते आणि निमेशचा अजून पत्ता नव्हता. नितीन ऑफिस वरून परस्पर निमेश ला शोधायला गेला. पण अजून काहीच बातमी नव्हती. बस ड्रायव्हर फोन उचलतच नव्हता. ती दर १५ मिनिटांनी त्याला फोन करायचा प्रयत्न करत होती. नितीन काहीतरी कळवेल म्हणून ती वाट बघत होती. मनात विचार यायला लागले म्हणून ती कामाला लागली.

तितक्यात तिचा मोबाईल वाजला.

बसमध्ये सगळ्यांचा गोंधळ चालू होता. रोहित तर खूप खुश होता. तो परीक्षेत वर्गातून पहिला आला होता. त्याच्या चेहऱ्यावर पुरेपूर समाधान आणि प्रसन्नता झळकत होती… आणि इकडे निशांत खूप उदास होता. एव्हढे प्रयत्न करून तो दुसरा आला होता. त्याची अपेक्षा होती यावेळी तरी तो पहिला येईल. तरी कितीपण अभ्यास केला तरी रोहित पहिला आणि निशांत दुसराच येई.

बस निशांतच्या स्टॉप वर थांबली.

स्नेहा ने काठी घेतली, पर्स घेतली, चपला घातल्या व ती निघाली. तिचा एक पाय तोकडा आणि वाकडा असल्याने तिला काठी घ्यावी लागायची. वडील तर वारलेच होते, या वर्षी आईही वारली. आता ती पूर्ण एकटी होती. ती अजूनच घुमी झाली होती. ऑफिसच्या लोकांशी बोलणं कामापूरतच होई. थोडे शांत एकटे क्षण मिळाले की तिच्या डोळ्यात अश्रू येत व ती देवाला रागाने दूषणं देई. ‘का असं लंगडीचं आयुष्य दिलं आहेस मला.’ तशी आधी ती फार बोलकी होती अशातला भाग नाही. तुसड्या स्वभावासाठी ती प्रसिद्ध होती. तिला पटकन राग येई. पण आई गेल्यानंतर ती आणखीन कडवट झाली होती. तिने समजून घेतलं होतं आपल्याला आपल्या कमतरतेमुळे एकटंच जगायचंय आणि हा एकटेपणाच तिला भेडसावत होता.

स्नेहा ऑफिस ला पोचली तेव्हा कोपऱ्यातल्या डेस्क वर खूप कल्ला चालू होता.

सीता फार वैतागली होती… हा ही व्हॅलेंटाईन फुकट जाणार… तिच्या मनात आलं ‘सौरभ ने थोडं उशिरा ब्रेक अप केलं असतं तर काय झालं असतं… माझा पहिला व्हॅलेंटाईन तरी साजरा केला असता… एक तर कुणी नसतं आणि कुणी मिळालंच तर फेब्रुवारी च्या आधी ब्रेक अप होतं… मला व्हॅलेंटाईन साजरा करायचा आहे यार….’
फ्रस्ट्रेशन मध्ये ती मोबाईल चाळू लागली… ‘यु ट्यूब, इंस्टा, एफ बी काय बघू हे विचार टाळायला… नवीन आहे का काही या जगात की तेच रटाळ आयुष्य… शी…’ ती नावीन्याच्या शोधात गुगल प्ले वर गेली… आणि तिची नजर एका ऍप वर थांबली…टिंडर… ‘करू का परत टिंडर इनस्टॉल… सगळी हपापलेली लोकं असतात तिकडे… टिंडर इज नॉट फॉर जेनुईन लव्ह… पण हा भयंकर एकटेपणा घालवायचा कसा… कॉलेज मधून सुट्टी टाकून घरी जाऊ का… आई ला घट्ट मिठी मारेन मग बरं वाटेल…’ आईच्या आठवणीने तिच्या डोळ्यात पाणी आलं… तिने डोळे पुसले, एक क्षण वर फिरणाऱ्या पंख्याकडे पाहिलं आणि तिला वाटलं ‘लाईफ ह्याज टू मूव्ह ऑन…’ तिने टिंडर इनस्टॉल केलं…

स्वाईप लेफ्ट स्वाईप राईट चा खेळ सुरू झाला… आणि मॅच…

सारिका ने जिलेटीन पेपर चा एक मोठ्ठा हार्ट कापला. तो कार्ड पेपर वर ठेवला आणि हार्ट च्या कडे कडे ने ती गिरवू लागली. कार्ड पेपर वर हार्ट कापून मागच्या बाजूने ती जिलेटीन पेपर लावणार होती. व्हॅलेंटाईन डे दुसऱ्या दिवशी होता… आणि स्वतःच्या हाताने बनवलेलं आणि स्वतःची कविता लिहिलेलं ग्रीटिंग कार्ड ती तिच्या व्हॅलेंटाईन ला देणार होती.

सौरव पण आणलेलं गिफ्ट सजवत होता. घरातल्या कोणालाच त्याने सांगितलं नाही की तो काय गिफ्ट देणार त्याच्या व्हॅलेंटाईन ला.

फॉर अ चेंज आज बाबा पण गिफ्ट रॅप करत होते.