Category: Satirical Marathi Articles

कुणाला मलेरिया होतो कुणाला चिकनबुनिया. पण जवळ जवळ प्रत्येकाला झालाय तो आजार म्हणजे फेसबुकीया, व्हॉट्सऍपिया, अर्थात सोशल मीडियाया. याची सुरुवात होते “भला उसके लाईक मेरे लाईक से जादा कैस?” या भावनेने. काही महाभाग तर भेटलेल्या प्रत्येकाला फेसबुक मध्ये ऍड करत जातात. भलेही ती “फ्रेंड्स लिस्ट” असो आणि भेटलेल्या माणसाचा फ्रेंड या शब्दाशी काही संबंध नसो.

माझा एक मित्र हनिमूनला गेला होता. प्रत्येक ठिकाणी काढलेला फोटो तिथून तो फेसबुक वर अपलोड करत होता.

कदाचीत ब्रह्मदेव, शंकर हे लोकंच त्रिशूळ, ब्रह्मास्त्र वगैरे घेऊन अवतरले असतील (देव अवतरतात असं यासाठी म्हणत असतील की ते विमान, हेलिकॉप्टर सदृश्य कुठलेही वाहन न घेता त्यांच्या स्वर्गातल्या हिंदू एरियातून अलगत उतरतात किंवा कुठला ना कुठला अवतार घेऊन उतरतात.) आणि त्यांनी नरेंद्र दाभोळकरांवर गोळ्या घातल्या असतील. छे!! काहितरी गल्लत होतेय. त्रिशूळातून गोळ्या कशा सुटतील!पण म्हणून तर कुणी पकडलंच जात नसाव. पृथ्वीवर मिशन कंप्लिट करून डायरेक्ट स्वर्गात फरार होणारे देव मुंबई पोलिसांना कॅमेऱ्यात आणि प्रत्यक्षात दिसणार तरी कसे, हीच सगळ्यात शक्य वाटणारी शक्यता आहे. (मानलत ना माझ्या अचाट बुद्धीमत्तेला) शेवटी हिंदू धर्माचा अल्टिमेट कॉपीराईट, हिंदुत्ववादी राजकीय पक्ष आणि संस्थांनंतर देवांकडेच असणार ना!

बाप अपुन भी अब किसी हिंदी पिक्चर से कम नही. जबरदस्त मसाला आणि “प्रेम” हा सगळ्यांचा फॉरेव्हर जिव्हाळ्याचा विषय. “टीक टीक वाजते डोक्यात, धड धड वाढते ठोक्यात” हे लहान मुलांच्या कोरस मधलं गाणं मी उडत उडत ऐकलं होतं तेव्हा मला वाटल “व्वा! परीक्षेवर गाणं बनवलं वाटतं कुणीतरी” त्यानंतर प्रत्यक्षात ते गाणं पाहिलं. लोकांनी एवढ डोक्यावर घेतलं की सोशल नेटवर्किंग चं स्टेटस “टीक टीक वाजते डोक्यात…” लोकं उगाचंच आपले “टीक टीक वाजते डोक्यात” असं पोस्ट करायला लागले आणि २००० लाईक्स. या सगळ्या वातावरणात मी माझा सुरुवातीचा गैरसमज गुपचूप दडवून टाकला जसं काही झालंच नव्हतं