शिवकृपा सोसायटी, पहिला मजला, रुम नंबर २. इथे राहत होते सोम्या उर्फ सोमनाथ दिघे. वय वर्ष ६० असलं तरी तरतरीत, निरोगी आणि हसतमुख. त्यांचे सगळे मित्र त्यांना प्रेमाने सोम्या म्हणत. आपण पण सोम्याच म्हणू. सकाळी नियमित योगा, वृत्तपत्र वाचन, वेळेवर नाश्ता, जेवण. सगळ्या बाबींमध्ये व्यवस्थित सुसूत्रता. त्यांच्या प्रेमळ स्वभावामुळे त्यांचे खूप मित्र होते. मितभाषी असले तरी ज्यांची त्यांच्याशी ओळख होई ते त्यांना कधी विसरत नसत. खूप जणांना पुढे होऊन पैशाची मदत केली होती त्यांनी. त्यात त्यांची गोड बोलण्याची सवय अतिशय लाघवी होती.
पूर्ण वाचा
Category: Marathi Short Stories
मन्याची छोटीशी गोष्ट
मन्या उर्फ मनीष जाधव! एक सामान्य गरीब मुलगा. नीरा खानच्या टीम मध्ये बॅक डान्सर म्हणून काम करणारा. त्याचं आयुष्य चाललं होतं ढकल गाडी सारखं. जिथे शूटिंग असेल तिथे नाचायला जायचं बाकी झोपडपट्टीत होताच ग्रुप टाईमपास करायला… नाक्यावर उभं राहून मुलींवर कमेंट करणाऱ्या मित्रांच्या फालतूच्या गप्पांत सामील होणं यात आयुष्य पुढे पुढे चाललं होतं. पण तो मात्र जास्त कोणाबद्दल आणि जास्त कोणाशी बोलत नसे….
पूर्ण वाचा
नक्षी
वर्ष १९८६ –
ताई ने मिनूला झोपेतून उठवायला हलवलं. मिनू खूप वैतागली… ती ताईला ढकलू लागली. ताई हसत हसत तिला जोरजोरात हलवू लागली. मिनू चीड चीड करू लागली आणि ती डोळे चोळत चोळत उठली तेव्हा ताईने कागद कापून तयार केलेली नक्षी तिच्या डोळ्यासमोर धरली. मिनू आश्चर्यचकीत झाली.
मनाच्या कुपीत
आसावरी धावत धावत रिझल्ट लावलेल्या बोर्डकडे गेली. गर्दीत पुढे घुसून ती लिस्ट वर आपलं नाव शोधू लागली. तिच्या हृदयाचे ठोके वाढले होते. लिस्टवर तिचं बोट फिरू लागलं आणि तिच्या नावावर येऊन थांबलं. “सी ग्रेड”… ती ढासळली. एव्हढी मेहनत केली होती. सर पण म्हणाले होते, “बी ग्रेड” तरी मिळेल. पण एलिमेंटरी ड्रॉईंग परीक्षेत “सी ग्रेड” आणि इंटर्मिजीएट ड्रॉईंग परीक्षेतही “सी ग्रेड”. तिचे डोळे पाण्याने भरून आले…. ती आपला चेहरा लपवत वॉशरूम मध्ये गेली. दरवाजा बंद करून ती ओकसाबोक्शी रडू लागली. तिचं आयुष्य हादरलं होतं. चित्रकला तिचं पाहिलं प्रेम होतं. ती हरवून जात असे चित्र काढताना…ती बॉर्न टॅलंटेड नव्हती. पण तिने खूप मेहनत केली होती. पण… नशिबाच्या आधी आणि नाशीबापेक्षा जास्त कोणाला काय मिळतं??…
हुरहूर
अरेंज मॅरेज…श्रध्दा ने कधी विचारच केला नव्हता. तिने तर लग्नाचाच विचार केला नव्हता. नॅशनल लेव्हल वर कबड्डी खेळताना तिच्या मनात फक्त जिंकण्याचेच विचार असायचे. पण घरचं प्रेशर! वय निघून जाईल, चांगले मुलगे संपतील आणि काय काय! पहिल्याच मुलाची सांपत्तिक स्थिती, घर दार, सगळं चांगलं निघालं. चौकशीतही मुलगा छान आहे असं कळलं. तिला नाहीतरी कुठे काय कळत होतं लग्नातलं. तिने विवेकला होकार देऊन टाकला….
भ्रष्टाचार
ग्धा धावत घरात शिरली आणि तिने बॅग सोफ्यावर टाकून दिली.
मुग्धा: “आई भूक लागली.”
आई: “मुग्धा काय हे!!! बॅग नीट ठेव आधी मगच जेवण.”
मुग्धा: “आई एव्हढं काय अडतं…”
आई: “शिस्त असली पाहिजे बाळा. घर व्यवस्थित दिसलं पाहिजे ना. दुसऱ्यांसाठी नाही. आपल्या मनाला बरं वाटतं.”
मुग्धा ने कंटाळत बॅग जागेवर ठेवली.
मुग्धा: “ठेवली आता दे जेवण.”
आई: “अगं कपडे बदल, हात पाय धु.”
मुग्धा: “ते करते ग मी…”
मुग्धा हात पाय धुवायला गेली. इकडे मुग्धाने ठेवलेली बॅग टेबलवरून खाली कोसळली. आणि बॅगेची चेन पण लावली नव्हती म्हणून काही पुस्तकं बाहेर पडली. आईने डोक्यावर हात मारला आणि ती बॅग उचलायला गेली. बॅग उलटी पडली होती त्यामुळे आईने पटकन बॅग उचलताच सगळं सामान बाहेर पडलं.
आई: “काय हे.” असं म्हणत आईने बॅग नीट आवरायला घेतली. मुग्धाला सगळ्याचे क्लास लावले होते त्यामुळे आईला फार अभ्यासात लक्ष घालावं लागत नसे. मुग्धा होती पण चुणचुणीत आणि अभ्यासात हुशार त्यामुळे काहीच टेन्शन नव्हतं. आईने म्हटलं बघूया हिच्या वह्या. आणि ती एक एक वही चाळायला लागली. तिने काही वह्या बघितल्या. मुग्धाचं हस्ताक्षर बघून ती खुश झाली. बऱ्याच उत्तरांना पैकी च्या पैकी मार्क्स होते. आई समाधानाने एक एक वही बघत होती. तिने हिस्टरी च बुक ठेऊन द्यायला उचललं आणि अचानक त्या पुस्तकातून पैसे जमिनीवर पडले. आईने आश्चर्याने पैसे उचलले. पूर्ण २१० रुपये होते ते. आईला आश्चर्य वाटलं. आपण तर मुग्धाला पैसे देतच नाही. मग तिच्याकडे एव्हढे पैसे कुठून आले…
टिंब
आई आरुषबरोबर फोन वर बोलत होती. पण आरुष काही नीट बोलेना.
आरुष: “आई मी बोलतो नंतर. खाली मित्र वाट बघत आहेत.”
आई: “एव्हढी काय रे घाई… किती दिवसांनी फोन केला आहेस एकतर!”
आरुष: “बिझी असतो आई. सायन्स ला आहे मी. कॉमर्स किंवा आर्ट्स ला असतो तर रोज तुझ्याबरोबर बोलत राहिलो असतो.”
आई: “वेगळा वागतोस आजकाल. तुसडा पण झाला आहेस. काही झालंय तर सांग मला…”
आरुष: “व्हॉट द फक आई… काही नाही झालंय. उगाच काय तू… चल मी ठेवतो आता, बोलू नंतर…”
आरुष ने फोन ठेवला आणि आईने इच्छेविरुद्ध फोन ठेवला. तिला काय आरुषचं वागणं आजकाल बरोबर वाटत नव्हतं.
साडेसाती
निर्मला भाजीला फोडणी घालत होती. संध्याकाळचे सात वाजले होते आणि निमेशचा अजून पत्ता नव्हता. नितीन ऑफिस वरून परस्पर निमेश ला शोधायला गेला. पण अजून काहीच बातमी नव्हती. बस ड्रायव्हर फोन उचलतच नव्हता. ती दर १५ मिनिटांनी त्याला फोन करायचा प्रयत्न करत होती. नितीन काहीतरी कळवेल म्हणून ती वाट बघत होती. मनात विचार यायला लागले म्हणून ती कामाला लागली.
तितक्यात तिचा मोबाईल वाजला.