गजराच्या आवाजाने निमिता उठली. बघते तर घड्याळात फक्त ५ वाजले होते.
‘असा कसा ६ चा गजर ५ ला वाजला?’
आणि तिने गजर बंद केला. खिडकीच्या बाहेरही अंधार होता.
‘एक तास झोपू शकतो आपण. नाहीतरी रात्रभर कुठे झोप आली. बॉस ने काय अपमान केला सगळ्यांसमोर… तेव्हापासून झोपच आली नाहीय ना नीट. पहिल्या रात्री तर रात्रभर टक्क जागी होते. भूकही लागतेय अस वाटत नाहीय तेव्हापासून. रूटीन चालवायचं फक्त आपलं. आईला कळायला नको. तिने आयुष्यातली सगळी आव्हानं समर्थपणे पेलली. तिला वाटेल काय ही आपली मुलगी. साधं ऑफिसचं काम नीट जमत नाहीय. लागल्यापासून ओरडा खातेय. स्वतःवरचा विश्वास हळू हळू संपूनच जाईल की काय असं वाटतय…..
……….
अरे विचार करता करता ६ वाजले..
पूर्ण वाचा
Category: Marathi Short Stories
सोफा
फोनच्या एस एम एस ची रिंग वाजली. कामात व्यग्र असलेल्या मनिषाने लॅपटॉप च्या स्क्रिन वरचं लक्ष न हटवता फोन उचलला आणि पटकन बघूया असं ठरवत एस एम एस वाचला. “अरे !!!” आणि तिचा चेहरा आनंदाने उजळला… ती उत्साहात उठली… पण सभोवती बघितल्यावर तिला जाणवलं, इथे ऑफिसमध्ये कुणाबरोबर हा आनंद वाटणार!!! आणि ती खाली बसली. पुन्हा एकदा एस एम एस वाचून ती समाधानाने हसली आणि तिला कुठेतरी वाचलेलं आठवलं. ‘जगातले सगळ्यात सुंदर शब्द “आय लव्ह यु” नसून “सॅलरी क्रेडीटेड” हे आहेत’…
वायरल
निशांत संकेतच्या घरात त्याच्या बाजूला बसून एडिटिंग कसं होतंय ते बघत होता. पण त्याचं पूर्ण लक्ष त्यात नव्हतं. तो सारखा मोबाईल तपासत होता. लातूरच्या अप्रतिम अज्ञात गायकावरचा लेटेस्ट व्हिडीओ टाकला होता ‘अन्नोन वाईब्स’ या त्यांच्या यूट्यूब चॅनेल वर, त्याच्या ग्रुपने. निशांत सारखा व्ह्यूज आणि लाईक्स बघत होता. पण या वेळीही हवा तेवढा प्रतिसाद नव्हता. हजार लाईक्स होतील म्हणून त्याचा ग्रुप कधीपासून वाट बघत होता. पण एव्हढे छान मनोरंजक व्हिडीओज टाकूनही ग्रुपमध्ये एकूण असलेल्या तिघांपैकी कोणाचेच ओळखीचे फॉरवर्ड करत नव्हते बहुतेक. हळू हळू सब्सक्रायबर्स वाढतील म्हणून एक वर्ष वाट बघून निशांत थकला होता. एक वर्षात सगळे नोकरीला लागले होते. स्वतःचा पैसा टाकून तिघे मित्र व्हिडीओज बनवत होते. एखादातरी व्हिडीओ वायरल जावा. पण नाहीच…
पूर्ण वाचा
पाणी
पाऊस तर थांबतच नव्हता. तिसऱ्या मजल्यावरच्या सक्सेनांकडे राऊतांच कुटुंब येऊन थांबलं होतं. चौपाटीजवळ कौतुकाने घेतलेलं घर, अतिशय विचार करून साकारलेलं इंटिरिअर… ते पण याच वर्षी. सौ राउतच नाही तर श्री राऊतांच्या मनातसुद्धा हेच विचार चालले होते. फक्त पूर्ण कुटुंबाने धीर सोडू नये म्हणून ते भीती आणि त्रास चेहऱ्यावर येऊ देत नव्हते. पाणी घरात शिरलं आणि शक्य तेव्हढं महत्वाचं सामान घेऊन नवरा बायको व त्यांचा एक मुलगा एक मुलगी असं चौकोनी कुटुंब सक्सेनांच्या घरात आलं. पण पाऊस तर अविरत चालला होता… सगळेच शांत बसले होते आणि सौ सक्सेना स्वयंपाकघरातून आल्या.
सौ सक्सेना: “खाना लगाया है। खा लेते है।”
पूर्ण वाचा
समज – गैरसमज
निळकंठ निकम, वय ७५ वर्ष, उत्साही, आणि वयाच्या मानाने दिसायला तरुण! खूप कौतुक व्हायचं त्यांचं त्यांची ठणठणीत तब्बेत बघून. त्यात मोकळा बोलका स्वभाव. जिथे जायचे तिथे मैफिल रंगवायचे. आजही ते नेहमीच्याच उत्साहात ठाण्याच्या त्यांच्या हृदय विकार तज्ञांना भेटून आले होते. त्यांनी दारावरची बेल वाजवली आणि त्यांच्या सुनेने नम्रताने दार उघडलं.
निळकंठ निकम: “एकदम ठणठणीत आहे मी….
पूर्ण वाचा
बॅड लक!
‘शेवटी आज तो दिवस आला… आज तर खात्रीच झालीय मला! किती सोहळा केला होता तिला आणताना.. एका सहित सगळं संपवलं. तिने वळूनही नाही बघितलं जाताना. भांडणं, मतभेद काय नवरा बायकोत होत नाहीत… एव्हढं काय बिनसलं! इतका दुस्वास… ‘
राहुलला कळेना आपल्या आयुष्यात होतंय काय. एक एक करत पत्ते कोलमडत होते आणि घर उध्वस्त होत होतं. हातातून वाळू निसटून जावी तसा आयुष्याचा लगाम हातातून सुटत चालला होता. एक व्यावसायिक नाटक येणार होतं दिग्दर्शक म्हणून… तेव्हाच का कोरोना यावा आणि सगळं उत्पन्नच थांबून जावं.. बायको, व्यवसाय सगळं सुटलं आणि एका अथांग खोल डोहासारखं आयुष्य घाबरवत राहिलं. ‘स्वप्न पडतात चित्र विचित्र.. झोपेतही शांतता नाही.. देव आहे का? आणि तो असेल तर त्याला हवंय काय? आणि तो नसेल तरी मीच का? सगळं माझं बॅड लक. मी अनलकी आहे.’…
पूर्ण वाचा
पुन्हा एकदा…
चिंटू घरभर नवीन रिमोटची कार घेऊन फिरत होता. धावपळ करणारी त्याची आई संध्या, मध्ये मध्ये येणाऱ्या चिंटूला दटावत होती. चिंटू सॉरी आई म्हणत होता पण त्याची कार नवीन असल्याने त्याला आवरता येत नव्हती आणि मधेच स्वयंपाकघरात शिरत होती. चिंटूच्या आजी लक्ष्मीबाई आईला स्वयंपाकात मदत करत होत्या. चिंटूचे आजोबा नरहर खरे सुद्धा तिथे लुडबुड करत होते. खरे कुटुंब म्हणजे गुण्यागोविंदाने एकत्र नांदणार कुटुंब. एक गोष्ट फार वेगळी होती. बायकांची कामं पुरुषांची कामं असा भेदभाव नव्हता. संध्या सरकारी नोकरीत छान सुप्रीटेंडन्ट होती. लक्ष्मीबाईंनी शाळेची मुख्याध्यापिका बनून निवृत्ती घेतली होती. चिंटूला सध्या थोडी थोडी कामांची सवय लावली जात होती. आईचं स्पष्ट मत होतं की जेवण बनवणं, घरची काम करणं हे लाईफ स्किल आहे आणि ते सगळ्यांना आलंच पाहिजे. सगळेजण मिळून मिसळून काम करायचे आणि सगळे मिळून मिसळून रिकामा वेळ साजरा करायचे. खूप गप्पा मारायचे, चिंटू बरोबर खेळायचे, कॅरम, पत्ते, आणि खूप धमाल.
पूर्ण वाचा
एक जिवंत माणूस
दिपिकाचे डोळे उघडले. फक्त ५ वाजले होते. “झोपेनेही साथ सोडली की काय!” तिच्या मनात आलं. समोर दिवस आ वासून अस्ताव्यस्त पसरला होता. ती उठली पण एव्हढ्या लवकर काय करणार म्हणून परत झोपली. करोना येऊन २ वर्ष आणि नोकरी जाऊन बरोब्बर एक वर्ष. छतावर पंखा गर गर फिरत होता. त्याच्या कटरकट्ट कटरकट्ट आवाजाची एक त्रासदायक लय निर्माण झाली होती.
पूर्ण वाचा